Scenariusz pierwszy: jestem w trybie hibernacji. Nie mogę się obudzić, śpię do południa. Ledwo budzę się, żeby zeżreć obiad, niemało rózgi go pomijam. Poobiednia drzemka, po której nie śpię od momentu godziny do dwóch, jest potrzebna do zjedzenia śniadania. Ten schemat jest ustawiczny natomiast wygodnie jest osądzać, iż jestem leniwy. Mógłbym też swobodnie uzasadnić, iż „zawsze jestem zmęczony”.
Drugi scenariusz dotyczy poczucia bezradności i/lub beznadziejności, które przypuszczalnie egzystować powszechne a przekonujące. Nic nie mogę zrobić”, „Mój wkład nie poprawi sytuacji”, „Ona jest chora, nie mogę jej pomóc, iżby poczuła się lepiej”, „Nie ma żadnych rozwiązań, które moglibyśmy wysunąć propozycję naszym klientom, nie przedłużymy umowy”. Wiele osób, w tym ego sam, powiedziałoby, że brakuje mi wytrwałości natomiast determinacji w poszukiwaniu rozwiązań, brakuje mi pozytywnego nastawienia, mam słaby charakter. Po prostu bez trudności jest oszacować moje wyniki a przybyć do wniosku, że jestem wątły oraz bezużyteczny.
Trzeci stosunki owo sytuacja, w której pojawia się niepokój. Co ego mam zrobić?”, „Nie mogę usiedzieć w miejscu, lepiej spakuję torbę, przypuszczalnie posprzątam w jadalni”. Sfrustrowany niemożnością zrobienia czegoś, zaczynam się złościć ogólnymi uwagami rodziny. Kiedy liczebność tolerancji spada, rozdrażnienie przeradza się w silny gniew lub wściekłość, na nieszczęście skierowaną na moją rodzinę, osoby najbliższe mojemu sercu. Co więc mam spośród tego zrobić: dwadzieścia cztery godziny pełen irytacji? Czy podobnie mogę to wyrzec się w charakterze dodatkowy niedobry dzień, w którym figa się nie dzieje?
Te na kształt nieszkodliwe uczucia a zachowania, czym są, gdy doświadczam ich dzięki tydzień, dwoje tygodnie, trzy? Czy mam je pominąć i/lub zaakceptować, że to po prostu ja – jestem leniwy, mam słabą wolę, mam szkodliwy temperament http://www.blogdlazdrowia.pl.
Żyję w czasach, w których wartościowanie choroby psychicznej opiera się głównie na objawach zgłaszanych za pośrednictwem samego siebie. Mam szczęście, że 30 lat temu moje rodzeństwo pokazało mi wycinek z prasa periodyczna na rzecz depresji zaś jej objawów. Zaopatrzona w informacje na materia depresji, acz niechętnie, w wieku nastoletnim odwiedziłam swojego pierwszego psychiatrę. Będąc zdana ale wręcz na siebie, starałam się wyszperać sens tych powszechnych (i niewidocznych) objawów – zmęczenia, senności, złości (i wściekłości), poczucia bezwartościowości, natomiast w najgorszym razie myśli samobójczych.